Surfacing Images adlı dizi resimlerinde, mevcut görsel dil olanaklarının sağladığı bir açılımın eşiğine gelen Gülay Yaşayanlar, bu kez daha büyük bir alanda ve temel taşıyıcı form geliştirme arayışındadır. Abject’e bulanmış beden uzantılı bağlantılar, yeni görsel düzenin aradığı (ya da ulaştığı) estetiğin talepleri uyarınca yeniden yorumlanmaktadır. İfşa kapatisesi/gösterim ve atıf tercihi resmin görsel bütünlüğüne katkı sağlarken, net bağlantılar yine iptal edilmiş gibidir. Burada belirleyici olan imgelem; temel yapı tekrarıyla bir bedeni oluşturan, ardından da kışkırtıcı, irreel ya da queer bağlantılarla ona içerik yükleyen bir işleyişe sahiptir. Resmi bütünleyen bir “dâhilî alan yaratma pratiği” olarak tanımlayabileceğimiz bir şekilde; sıyrılan ve kazılan ayrımlara yüzeyde meydana gelen yeni bir hadise olarak vurgu yapmaktadır. Palimpsest’i andıran bu bütünsel etki, tereddüt ile kesinlik hâli arasında kalan akışkan bir biçimlemenin ürettiği görselliği ortaya çıkarmaktadır.