Gülay Yaşayanlar; salgın sürecinde gözlemci kimliğinin de bir gereği olarak geliştirdiği şüpheci ve nihilist tavırla “nefes” meselesi üzerinde durmakta, hasta bedenlere odaklanmakta, yaşam ve ölüm paradoksunu vurgulayan aykırı simge biçimler geliştirmektedir. “Chest Pulse” adını verdiği bu kapsamlı ve patalojik bildirimin dolayımlı bir ithama ve uyarıya dönüştüğü söylenebilir. Söz konusu ithamın, uzun süredir sergilenen kararlı bir davranış tercihi olduğu; hatta güncellenerek “nefes alamıyorum” deyişinin evrensel boyutu ve mesaj değeri ekseninde de değerlendirildiği açıktır. Bununla birlikte, salgın sürecinde maruz kalınan yıpranmaya işaret eden; hayal kırıklığı, korku ve öfkeyi baskılayan her unsuru etkisizleştiren bir “tinsel onarım” fikri etrafında biçimlendiği de burada ifade edilmelidir. “Chest Pulse”; esas itibariyle risk içeren, tehdit ve baskı unsuruna dönüşen şeylerin parçalanması, işlevsizleştirilmesi ve/veya bir ex-form’a dönüştürülerek görsel dilin akışı içerisinde buna bir karşılık aranmasıdır. Bu yüzden “Chest Pulse” resimlerinde; yitirilmiş ya da parçalanmış organik bedenlerin mecazen bir araya getirilmesini simgeleyen hasarlı kitleler, kazınmış tortularla bezenmiş bir yüzey olarak karşımıza çıkarılmaktadır.
Bu gerekçeyle yapılanan biçimlemede, mevcut distopik bağlamını yitirmeden farklı öykülere alan açıldığı hemen görülecektir. “Chest Pulse” resimlerini takip eden “Surfacing Images” ve “Heart” gibi yeni diziler, soyut ve sistematik bir kavrayışla yeni simge biçimler vasıtasıyla kurulan birer anlatı deneyimidir hiç şüphesiz. Benzer şekilde; sanatçının kötücül olan pek çok şeye karşı geliştirdiği bir denge oyunu olduğu kadar, yaşadığı yaratıcı travmayı da açık etmektedir.
M.S, Ekim 2020.